Ou vriende

"Old Friends" by Felicia Touhey

Terwyl ek nog in Limpopo was, het ek vir Jaco gaan kuier in Polokwane. Van al my vriende ken ek vir Jaco seker die langste. Ek en Jaco het saam met skool by dieselfde plaasskooltjie begin en was in dieselfde skole vir die res van ons skoolloopbaan, selfs op universiteit. Op universiteit het ons ook vir ‘n tyd saam met ander vriende een huis gedeel. Dit is nogals aangenaam om vriende te wees met iemand wat jy al so lank ken. Daar is geen plek vir doekies omdraai nie. Jy ken mekaar se geskiedenis, het mekaar geken deur puberteit, selfs deur onderskeie lewenskrisisse. Ons ken mekaar se swakhede, issigrimmighede, mekaar se sondes. Daar is dus min plek vir maskers. Dis inderdaad soos familie.

Jaco is nou getroud met ‘n kind. Om terug te dink aan toe ons nog graadeentjies was, en hom nou te sien, ‘n volwasse man met sy eie familie, is gelyktydig wonderlik en skrikkerig.

Spiritual Friends & Proxy Moms

Tzaneen Dam

Last week Friday I took a cross country bus to Tzaneen, Limpopo province. My first visit was with my friend Lester and his wife. In previous posts I wrote about many different friends with whom I have a variety of things in common, or how very similar our personalities are. Things could not be further from the truth between Lester and I. Our personalities are quite dissimilar. We like different music, different movies, different sports, have mostly different ideals. We have one thing in common, though, and that is a love for the Gospel and strong conviction of the goodness of God. These persuasions have been strong enough to overcome our disparate personalities. So much so, that I was even honored to be Lester's best man at his wedding two years back.

During my stay in Tzaneen I also got to see Tannie J. I befriended her children while at university and they quickly adopted me into their family. With my own mother having passed away, Tannie J. have become a proxy-mom. She took it upon her to give me emotional support and even financial support during crucial times in my life. I would not have been able to finish my Master’s Degree thesis was it not for her pet talks when I felt most discouraged, and also her financial support during the last few months of the project. When I eventually passed it cum laude I knew very well that academic achievements are more often than not a group effort, rather than an individual effort. Tannie J. has been diagnosed with cancer last year. I was very thankful for the opportunity to see her now, knowing that I’ll only be able to come visit again next year this time.

Ag tog, net nie politiek nie!

Die laaste paar weke is ek in 'n politiese oorloggie betrokke, rakende die sport waarin ek praktiseer. Ek wens ek kan noem dat ek wonderlike lewenslesse uit hierdie ervaring leer. Ongelukkig het ek nog niks geleer nie; slegs ou lesse herbevestig:

• Ek hou nie van politiek nie.
• Mense se egos is gewoonlik groter as die probleem.
• As jy iemand in 'n outoriteitsposisie aanvat, moet nie verbaas wees as hulle buitengewoon aggressief terug baklei nie.
• Moet nie edele "gentlemen" rusies verwag nie; verwag onder die belt gevegte wat met professionele woorde blink gesmeer is.
• Jou integriteit, op gebou deur jare, beteken nie noodwendig veel nie. En jou politise opponent sal probeer om jou intergriteit in twyfel te trek.
• Mense mag jou dalk in die stilte ondersteun, maar bitter min is bereid om saam met jou luidkeels in die geveg betrokke te raak -- al is die geveg wat jy stry namens hulle en ander.

Ek neem berusting in Winston Churchill se woorde:

You have enemies? Good! That means you've stood up for something, sometime in your life.

Peculiar Resonations

I’m fascinated with how some people just seem to mystically resonate with each other; how you could meet a person and immediately feel like long lost frieds, as if you’ve known each other for many years.

If I believed in the transmigration of souls I could have explained it easily: our souls have met in prior lives. Unfortunately I do not believe in reincarnation, so this hypothesis does not explain the wonderful phenomenon of such best-friends-at-first-encounter. I’ve been blessed with many such friendships and had the opportunity to catch up with two such friends recently.

I think I met Dane in 2003. Dane is the father of Parkour in South Africa. Another friend told me about the Parkour craze after seeing a documentary (“Jump London”) about it on television. It sounded like fabulous fun to me so I searched for it online, was able to find practitioners in South Africa and my brother T and I met up with Dane at the University of Pretoria one Sunday morning where he showed us the ropes. We felt a very strong connection with Dane and his wife, El, from the start. Not merely a friendship connection, but practially a family-like connection. I saw Dane again in 2004 when he and some other traceurs (Parkour practitioners) came to join us at the Potchefstroom University for a jam.

On Sunday afternoon I met up with Dane again after five years and the deep connection was still equally strong as before. This have been only our third meeting in the flesh, still the bond we felt were similar to that I have with some of my closest friends. I mentioned to Dane how strange this is, that this is only our third meeting but we feel like family. He concured and said something interesting. He believes that “communication” happen on a level that transcends geographic distance.

Another friend with whom I have a similar connection is Ronel – I think we met in 2000. We met via a mutual friend while we were both still at university. If I remember correctly, I was busy doing my honours in English Language and Literature at the time, and she was doing a degree in Graphic Design. We met at a little restaurant outside of a film cinema. Again the same thing happened as with Dane. We were friends upon first encounter.

Ronel is one of my closest friends even though we do not see each other that often either. Our psychic connection is quite strong. In conversations we would often say the same things at the same time. Once, in 2003, she phoned me one morning and my immediate reaction was “You are getting married!,” even though I we have not communicated for quite some time and I knew nothing about her love life. Intuitively, when I heard her voice I just knew.

Nig, neef, genetika

[Image Source: LabGrab.Com.]

Dit was baie aangename om ’n niggie en nefie oor die naweek te besoek.

Irma is ’n hele paar jaar jonger as ek, maar ons het persoonlikhede wat gemaklik saam werk. Dis waarskynlik die kreatiewe streek. Ons het beide opleiding as grafiese ontwerpers, wat moontlik verder tot ons konneksie bydrae. Gavin is weer ouer as ek – ek dink so sewe jaar. Ons deel weer akademiese beroepe. Gavin is ’n navorser in robotika. Maar ek dink dis moontlik ander gedeelde belanstellings wat ons vriendskap dryf, byvoorbeeld filosofie, relegie, en ’n liefde vir taal en woordspelings.

’n Baie interesante ding wat Irma, Gavin, en ek deel is ons manier van praat. Irma is half Switsers, Gavin is half Engels, en ek is half mens, tog het ons dieselfde manier van praat. Ons intonasie is dieselfde, soveel so dat ander mense onmiddelik dit as ’n prominente ooreenkoms ervaar. Die vreemde ding hier omtrent is dat ons in heeltemal verskillende dele van die land groot geword het en dan is daar nog die generasiegapings wat ook in ag geneem moet word. Mynsinsiens moet die antwoord dus in ons gene lê. Wat ek nog interesanter vind, veral betreffende Gavin en myself is hoeveel ons persoonlikhede ooreenstem, selfs sover as belangstellings. Ek vind dit wonderlik hoedat genetiese materiaal ’n persoon se identiteit beïnvloed.

Skoolvriende, God, briewe, en kinders

Ek is in kontak met slegs vier skoolvriende en het Dinsdag die voorreg gehad om twee skoolvriende te sien.

[Image Source: Les Dragons]

Verlede Dinsdagoggend kon ek by Stuward aangaan. Stuward en ek het vriende geraak in die Biologie klas. Ons het langsmekaar gesit en toevallig uitgevind dat ons albei ’n belangstelling in fantasie-avonture en strokiesprentboeke het. In plaas van oplet oor biologie het ons prentjies geteken van drake en towenaars in vurige en magiese konflikte. Ons liefde vir lees was ’n gedeelde passie, alhoewel Stuward baie meer as ek gelees het – sy leesvermoeë het my verstom, en die spoed waarmee hy boeke verorber het was iets prysenswaardig. Ons kuiers is steeds grootliks gebasseur op boeke en “groot” gedagtes. Ons gesels graag oor mitologie en relegie, alhoewel ons van heeltemal verskillende godsdienstige oortuigings is. Ons deel ook beide ’n passie vir die krygskunste (ITF Taekwon-Do in besonder) en anime (Japanese animasie-tekenprente). Ondanks ek en Stuward in feitlik totaal verskillende wêrelde leef, met uiters verwyderede beroepe en lewenswyses is ons kuiers altyd genotvol. Het ek genoem dat Stuward ’n katmens is? Sy vrou Ria het my ook aangeneem as deel van die gesin en daar was selfs op ’n stadium ’n Sanko-kamer in hulle huis. Ek is seker as tyd en geografie meer kuiers toe gelaat het, sou die Sanko-kamer byna onmiddelik weer tot bestaan geroep word.

Dinsdagaand het ek gaan kuier by Howard en sy gesin, Natasha en die twee dogters. Nats het ’n heerlike maal gemaak, met verskeie groentes en vleis. Ek het lanklaas sulke lekker groentes geëet – eenvoudig voorberei sodat die natuurlike smaak van die plant na vore kom. Nes Stuward, het Howard en ek mekaar leer ken op hoërskool. Ons het beide op plase ver uit die dorp gebly sodat daar geen busvervoer huistoe was nie, en gevolglik het ons smiddae lank by die skoolhek gewag vir ons moeders (of iemand anders) om ons te kom optel na skool. In hierdie wagtye het ons kans gekry om te gesels en mekaar te leer ken, maar ons het eers werklik begin vriende raak in standard nege en matriek toe ons begin om in dieselfde vriendekringe te beweeg. Maar dit is op universiteit waar ons waarlik gegroei het tot boesemvriende.

My ma, ek, en Howard het eenkeer ’n ver rit geneem – die totale heen-en-weer tyd was sowat twee ure in die kar – waartydens ek en Howard land en sand gekuier het. Na die tyd het my ma genoem hoedat ons sonder ophou gesels oor ’n groot verskeidenheid onderwerpe. Dit was veertien jaar gelede en niks het verander nie. Ek is van mening dat ’n teken van ’n goeie vriendskap is om nie ongemaklik te wees in mekaar se teenwoordigheid wanneer daar stiltes is nie. Ek weet dat ek en Howard nie ongemaklik sal wees indien daar stiltes moet wees nie; die feit is bloot dat daar byna nooit sulke stiltes voorkom nie. Soos met Gerhard kan ek en Howard oor ’n magdom onderwerpe gesels. Deels die rede is omdat ons mekaar se breintipes baie goed aanvul. Ek is ’n kreatiewe mens met belangstelling in die wetenskappe en hy is ’n logiese mens met ’n kreatiewe streek.

Ons gesprek Dinsdagaand het uiteindelik gelei tot godsdienstige onderwerpe en Godsbeelde, met ander woorde, hoe verstaan en “sien” ons God. Ek het ook aan hom gedeel dat ek sukkel om myself ’n “Christen” te noem – nie omdat ek my oortuigings betwyfel nie, maar omdat ek myself nie kan assosieer met die tipiese Christen nie. Godsbeelde beïnvloed inderdaad die “God” wat mense aanbid. As jy glo dat God iemand vir ewig-en-veraltyd in die hel martel vir ’n 70-jaar leeftyd se sonde, en ek glo dat God dit nie sal doen nie (eerder dat die hel ’n toestand van vernietiging, nie ’n ewige martelkamer is nie), dan het ons mos verskillende Godsbeelde, en aanbid ons as te ware ’n verskillende God. Dus het die woord Christen ook verskillende betekenisse omdat ons verskillende geloofsoortuigings dra. Wel, die grootste gros Christenne glo inderdaad dat God ’n sadis is, en omdat ek dit nie glo nie, vind ek dit vreeslik moeilik om myself met dieselfde etiket te omskryf.

Ons gesprek het verder gelei tot ’n bespreking oor die aard van sonde. Ek het met hom gedeel dat ek verstaan sonde eenvoudig as selfsug, wat die teenoorgestelde van liefde is. Dit het ’n lekker diskoers te weeg gebring waartydens ons onder andere kinders se inherente selfsug bespreek het (hy’s mos ’n pa en het ondervinding daarin dat kinders onselfsugtigheid geleer moet word), en ook bespiegel het oor die sondige aard (of nie) van areas waaroor die Bybel redelik vaag is, soos seksdrang en voorhuwelikse seks, iets wat op my vantoepassing is as ’n enkellopende “Christen” man.

Voordat Howard en Natasha saam was, was ek en Nats fliekvriende. Omtrent elke Vrydagmiddag op universiteit het ek en sy die jongste fliek gaan kyk. Ek het gevolglik gedink dat hulle twee nogals ’n oulike paartjie sal maak (aangesien beide my vriende is), maar moet bieg dat toe hulle mekaar eers gevind het ek nogals jaloers op hulle tyd saam was, want dit het beteken dat ek minder tyd met elkeen van hulle kon hê. Terwyl dit aanvanklik ’n moeilike ding vir my was, was dit ook ’n goeie leerskool en het dit my gedwing tot groter onafhanklikheid; ’n baie seer, maar waardevolle les.

 

[Source: Vassar College Libraries]

Howie en Nats se dogters is baie spesiaal vir my. Omdat ek twyfel dat ek ooit self ’n ouer sal wees, verheug ek my in die kroos van my geliefde vriende. Ek het besluit om ’n band met die kinders te smee en het daarom besluit om hulle briewe-oom te word en het onlangs begin om vir hulle briewe te skryf. Vandag se kinders word met selfoonteksboodskappe en e-posse groot en mis uit op die betowerendheid van handgeskrewe briewe wat ’n mens in die posbus (’n regte posbus, nie ’n “Inbox” nie) ontvang. Moontlik kweek dit ook in hulle ’n liefde vir lees en skryf. Die dogters is nog baie jonk, slegs vier en twee jaar onderskeidelik, gevolglik is die briefies ook maar baie kort – net ’n enkele paragraaf of twee. Ek was geïnspireer om hulle briewe-oom te word, gedeeltelik deur C. S. Lewis (die skrywer van die Narnia-boekreeks) wat graag kort briefies aan kinders gepos het omdat hy self ook die lekker ervaring van briewe-in-die-pos-ontvang met die kinders wou deel. Sover het ek nog net eenkeer vir die dogters geskryf, maar hulle was glo uit hulle velle van opgewondenheid. Ek is verheug om te hoor dat my intensie suksesvol is, en sal dus voortgaan daarmee. Dit was ook goed om ’n kans te kry om hulle nou onlangs in die vlees te sien. Dit gee my ’n beter idee van wat hulle belangstellings is, sodat ek hulle briefies dienooreenkomstig kan aanpas. Beide meisies het heeltemal verander sedert ek hulle ’n jaar gelede gesien het. Kinders groei darem maar so vinnig. (Ek kan nie glo dat ek daardie laaste sin geskryf het nie – dit klink na iets wat ’n ou tannie moet sê!)

Two Taekwon-Do Evenings

Last Wednesday I visited the ITF Taekwon-dojang in Vanderbijlpark and taught the class. When I was still a colour belt I went to this dojang on occasion for some colour belt promotional tests. It felt peculiar to stand there on Wednesday, myself now the rank (4th degree black belt) that my own instructor was at that time. The thought of myself achieving the rank of my instructor, whom I looked up to so much, seemed too far to envision. But here I am now, nearly a decade and a half later, teaching where he used to teach.

 

Karel en Annari Wethmar voor.

Thursday evening I went to an ITF Taekwon-Do dojang in Pretoria. My friends Karel and Annari Wethmar are the instructors. We had a great training session. I tooked about 20 minutes to share some ideas on the hooking block; in my opinion, one of the most under utilized techniques in Taekwon-Do. (The hooking block is rooted in the hooking grasp, from the Korean art Taekyeon, a traditional “folk game” on which Taekwon-Do is partially based on.) My brother T and I had a lovely visit with Karel and Annari at their home afterwards.

Sixth Sense

Since I’ve come here, my brother has woken me almost every morning by means of a very peculiar little “trick.” He’d sneak into my room and then just quietly stand and stare at me. I’d be blissfully enjoying a dream and suddenly open my eyes to look straight at him. One morning I was sleeping on my side with my back turned to the door, but when he stared at me I immediately turned towards the stare. I find such sixth sense perception quite fascinating.

Many years back, I read of a study performed on animals (I cannot remember what animals they were). The animals would be put in a room with darkened windows. Someone would then go to a window and stare through it at the animal. The animal, in turn, would somehow perceive that it is stared at and look at the window where the person is standing. The study suggested that this ability to sense when one is being stared at is a very useful survival capacity. If a prey can sense the “stare” of a predator it would obviously increase the possibility of escape. I’m sure many hunters can attest, while looking through his scope, that the antelope turns and looks towards him, obviously aware of some presence in that direction, even though the hunter is keeping absolutely quiet and staying down wind. Similarly, many of you have had experiences where you “felt” someone looking at you, then turning and seeing that indeed someone was gawking at you.

I’ve had different telepathic experiences before as well. Sometimes I’d be sleeping and suddenly wake up thinking that I heard my phone ring or that I received a text message only to find it not to be the case. But then suddenly, moments later, the phone would indeed ring, or a text message would arrive. Likewise, many people have experience that “coincidence” where you think of somebody and suddenly they’d call you. Almost every time I phone my “mother,” Tannie Jenny, she’d tell me that she has been thinking of me.

Tell me of your sixth sense / telepathy experiences.

A Sunday Well Spent

Sunday morning I helped my brother to move some precast walls. My back did not approve. My brother ended up doing much more of the hard labour, making me realise how much of an “academic” I’ve become. I’m not too fond of the idea of being a sissy-scholar. When I get back to Korea I’ll definitely need to resume my sessions with the chiropractor and also go to the gym more often for some resistance training. I’m just not sure how I’ll fit it in with my many martial art training sessions.

Later the afternoon I met up with Gerhard and his girlfriend. Gerhard was initially a Taekwon-Do student of mine, but we later realised that we have a strange commonality – our diverse interests. I have a great number of dissimilar friends. I really need such an assortment of friends because I have such a vast array of interests. This, unfortunately, makes hosting parties a little bit of a problem, since when I invite all my friends many of them don’t have anything in common with each other apart from me. There are, however, a few (very few) friends that are like me in the sense that they also have many and varied interests. Gerhard is one such a person. Unfortunately we became friends only a few months before I took up my current job in Korea, so we did not have that much time to build on our friendship. Nonetheless, the times we do get together we manage to talk almost continuously for hours on end about a wondrous arrange of topics. Apart from our interesting discussions we also managed to have dinner and played a couple of rounds of pool. I truly miss this kind of company in Korea.

My kerkfamilie

This is not a Creative Commons-image.

Saterdagoggend (9 Januarie) sê ek vir my broer T dat ek na die Sabbathouende kerk in Potchefstroom wil gaan. Dit is my “tuisgemeente,” of ten minste, die kerkie waar ek mees “tuis” voel. As jong volwassene was ek ’n panteïs en ’n aanhanger van verskeie Nuwe Era praktyke. Stelselmatig het my lewens-en-wêreldbeskouing verander vanaf panteïsme na teïsme (in deels te danke aan C. S. Lewis se Mere Christianity) en ’n aanbidder, nie meer van die Skepping nie, maar van die God van die Skepping. Uiteindelik het ek ’n Christen geword (in deels te dankie aan die boekie Steps to Christ) en na ’n tydperk van persoonlike Bybelstudie het ek begin om die Sabbat te hou. Die Sabbat is die hoofteken van die Skepper God. Op hierdie stadium het ek in Potchefstroom gewoon en gevolglik aangesluit by die plaaslike Sabbathouende kerkie. Die gemeentetjie (met al haar foute) het hulle oor my ontferm en my as jong Christen versorg en liefgekry. Daar is baie mense wat baie goed vir my was, in besonder Oom Andre en Tannie Lydia. Hierdie lieflike mense was veral belangrik om my te help om die Evangelie reg te verstaan en nie ’n slagoffer van werksheiligheid te word nie – dat werke geen waarde in verlossing het nie; verlossing kom deur Genade alleen. Buiten vir hulle geestelike bystand, het hulle (en die gemeente) my ook op ander maniere bygestaan in tye wat dit bitter swaar met my gegaan het. Terug in Suid-Afrika was een van my eerste behoeftes om tog weer bietjie die Potchefstroom gemeentetjie te gaan besoek. En wat ’n lekker kuier was dit nie! Almal was bly om my te sien – ek het behoorlik gevoel soos die Verlore Seun wat terug gekom het huis toe. Na die erediens is ek na Oom Andre en Tannie Lydia se huis waar ’n hele groep mense bymekaar gekom het vir middagete en geselligheid. Daar is min dinge so heerlik as die Sabbat, veral as dit gepaart gaan met die warm geselskap van geliefdes. Ek en T het heel moontlik eers om vyfuur die middag vertrek, terug na die Vaaldriehoek waar T bly, en waar ek tans vertoef voor my verskillende reise deur Suid-Afrika begin.

Saterdagaand sien ek ’n program op TV genaamd “Supersterre”; al wat ek kan sê is “O wee!”

First Two Days in South Africa

I arrived in South Africa on Thursday, two weeks ago.

I have to say that my flight from Hong Kong to South Africa was not the most pleasant one I’ve had to date. To be frank, I’m not impressed with SAA’s airplane. This was the first time to use SAA for an international flight. While the service was good, the actual plane ride was rather uncomfortable. The seats are smaller than I’ve experienced the times I flew with Singapore Airlines and Qatar Airlines. Also, the seat’s recline is very limited so one never truly get that “laying down” feeling, and sitting upright for 16 hours one never feel quite rested. Truly this was the most uncomfortable international flight I’ve had to date. Furthermore, while on the run way (both upon departure and arrival) I smelled strong fuel fumes.

I arrived in South Africa early on Thursday morning. Waiting for me were my older brother (T) and two of my nephews. When we arrived in the Vaal Triangle (where my brother lives), I got to quickly see another of my brothers (the father of the two nephews).

After a short break at his house, T and I went to a mall where I could get some things I wanted. I forgot my skin medication in Korea, so I decided to get some herbal immune boosters at a health shop. I bought a Sutherlandia tincture, Olive leaf and Echinacea capsules, and Stinging Nettle and Dandelion tea leafs. Sutherlandia is used as an immune booster, especially for cancer patients. Olive leaf and Echinacea are also great immune boosters and often prescribed to fight off the flu. Stinging Nettle is a potent alkalinizer and often used for detox purposes. Dandelion also helps to clean out the system (especially the liver), and is sometimes prescribed for skin problems, like acne. (Alternative natural medicine is a hobby of mine.) I’ve been using these concoctions faithfully and they have been fairly effective, but unfortunate my skin has started to break out again. Nonetheless, at least I’m giving my body a much needed break from the conventional medication for a while.

After my medical excursion, we went to Spur, a famous South African restaurant for lunch.

On Friday I went shopping again; this time for shoes. I bought four pairs of shoes at the same price I would have paid for a decent pair of shoes in Korea. And it was ten times easier to find shoes in my size. I’ve come to the conclusion that smart shopping in South Africa can get you clothes at a better price for similar value. I was also surprised to note that food prices have not changed in South Africa that much from a year ago. Indeed, what I’ve seen of South Africa so far seems to indicate that the country looks quite stable and may actually be improving somewhat. This is quite different from my previous visit to South Africa during which time I perceived much more of a social and economic decline. Amidst the world wide economic problems, South Africa seems not to be effected as much as one would expect. While exports are most definitely feeling the pinch, the 2010 FIFA World Cup seems to be a great economic and moral boost for the country. The problem with this paragraph is that it seems that the word “seems” is repeated just one too many times.

Self-portret: Kuifie

Dit lyk of ek gewig opgetel het -- moontlik al die lekker kos wat ek in Hong Kong gehad het.

Afrikanertjies na die reën

Ek het by die huis oor my eerste paar dae in Suid-Afrika geskryf, met die bedoeling om dit dan hier na die Internetkafee te bring. Ongelukkig kon die Internetkafee se rekenaar nie die dokument oop maak nie. Miskien sal ek weer more dorp toe kom en dan rapport lewer oor die afgelope paar dae.

Sedert my aankoms is dit nog net lekker warm, met reënerige weer.

Hong Kong: Die laaste dag

Ek het vanoggend vroeg uit die vere gekom sodat ek 'n Tai Chi klas kan gaan bywoon. Gevolglik staan ek toe teen agt op die pier en kyk na die oorkanste oewer, met 'n Sjinese oompie wat my en 'n groepie ander Hong Kongnese en toeriste deur 'n deel van die Tai Chi-vorm begelei. Die hele vorm is veels te lank om aan beginners toe te vertrou. Na die uur van diep asemhaling en stadige bewegings is ek rasend honger, maar besluit om eers te gaan stort en die meeste van my bagasie te pak. Daarna het ek iets gaan eet: 'n heerlike vegetariese maal -- gebakte groente en rys.

Ek kan nie mooi onthou wat ek die res van die tyd gedoen het nie. Het baie geloop, en weer op die dak van die ifc-arkade gaan sit. Uiteindelik het ek klas gaan bywoon omtrent tradisionele Sjinese medisyne. Die klas was effe te lank, en alhowel dit insiggewend was, was dit ook grootliks 'n bemarkingsmedium vir die kruiewinkel waarmee dit verbonde is.

So kom my Hong Kong-trippie tot 'n einde. Na die Sjinese medisyne klas is ek terug na my plekkie toe, gaan pak my laaste goeters en is vort lughawe toe waar ek aandete genuttig het in 'n restaurant met die meerderheid van my laaste Hong Kong Dollars.

En hier wag ek nou. Nog 'n uur en 'n half voor my vlug vertrek . . .

Hong Kong: Day Four

On Tuesday I had brunch (fried rice noodles) and set off for Ngong Ping where I took the cable car to the Great Buddha. Both the cable car and the Buddha are quite impressive. If I have time later I will discuss this statue and Buddhism in general in more detail.

That evening I went to Temple Street Market and Jade Market. This is where foreigners like to buy souvenirs, but nothing really caught my eye. To be honest, I'm not really one for souvenirs. I like taking photos and that is usually enough for me.

Later I went to see a Chinese movie (Treasure Hunter). I just thought it appropriate to see a martial art movie while in Hong Kong.

Hong Kong: Dag Drie

Maandag het ek oggend/middagete by 'n "Macau Restaurant" geneem. Macau verwys na die Portageuse invloed op Hong Kong se kosse. Na veel redekabel met myself het ek besluit om "Baked Rice with Sliced Abalone and Smoked Duck Breast in Honey Sauce" en "Cream Corn Soup."

Daarna was ek na 'n boekwinkel -- ek en boekwinkels . . .

Toe gaan soek ek na die voëltjie en goudvismarkte maar sonder sukses. Die kaart wat ek het noem dat dit nie volgens skaal geteken is nie, en nadeuse kan ek dit bevestig. Wyl ek nie 'n instinktiewe sin vir rigting het nie, is ek redelik goed met kaartlees. Mits, natuurlik, die kaart korrek is.

So na my onsuksesvolle soektog besluit ek maar om terug te gaan vir 'n ander toeriste aantreklikheid. Oppad strompel ek 'n ander (nie-toeriste) straatmark binne. Dit lyk op die tradisionele straakmarkte in Korea (byvoorbeeld hierdie een in Hoengseong), waar groente en ander kosse verkoop word. Die groente hier in Hong Kong is aansienlik groter. Die gemmerknolle is so lank soos uitgegroeide wortels (die grootte is nie duidelik te sien op die foto nie.) Daar was ook 'n skilpad wat probeer wegloop het waarvoor 'n klomp ou tannie gelag het. Die eienaar het geduldig die skilpad aan die oorkant van die straat gaan haal en hom terug gebring na sy vleisstalletjie toe.

My volgende doelwit was om die Sjinese teewaarderingsklas te gaan bywoon, net om uit te vind dat die tydelik toe is weens restorasies aan die teehuis. Die teehuis is in Hong Kong Tuine, so na 'n ruk se rond kyk (onder andere in die Tai Chi Tuin en Voëlpark) neem ek 'n bus om na Hong Kong se interesante geboue te gaan kyk.

Onder andere het ek die Hong Kong Bank Toring van nader bekyk, asook daardie ander groot gebou waarvandaan Batman in Dark Knight spring om die Hong Kong-bankier wat kop-in-een-mus is met die mafiabase te gaan vang, en terug te bring na Gotham City.

Daarna neem ek die tram om uit te kyk oor die stad, kom terug aarde toe en gaan eet iets by die ifc-arkade. Ek het sommer rolletjies en bessies gekoop en op die gebou se dak gaan sit en uitkyk op die pier. Dit was reeds aand, Kowloon se liggies pragtig op die horison en goeie cool jazz wat op die dak speel vir die gaste.

Uiteindelik gaan kyk ek toe weer die film Avatar, maar die keer in 3D. Avatar 3D is 'n heel ander belewenis, en as jy die geleentheid het om die film te sien stel ek voor dat jy dit in 3D sien.

Oppad na my kamertjie toe voel ek hoe my rug in spasma is van al die geloop vandag. So toe besluit ek sommer om 'n masseuring te kry. As iemand my ooit weer gaan vra hoe voel liefde, gaan ek antwoord: Soos 'n goeie masseuring.

Hong Kong: The Second Day

Did I mention the Cantonese Opera Appreciation Class I attended yesterday? I think I forgot. It was quite interesting. The tour guide explained the different character-rolls in Cantonese Opera and how to distinguish them according to their wardrobe. He also explained the four skills an Cantonese Opera performer has to study: talking, singing, acting, and martial arts. I've noticed some interesting parallels between the clothing used in Cantonese Opera and some of the traditional Korean dances. There were also similarities in some of the movements. I'll have to follow this up when I have time.

I slept in this morning and left my room around noon. After walking for ages down Nathan Street, I was starving. I decided to go to Kraze Burger. There are Kraze Burger restaurants in Korea; I'm not sure which country first spawned this franchise, but as far as I can figure out it seems to be an Asian franchise. The food is of really high quality and only organic ingredients are used. While eating my fries a Korean song was playing. Fancy that, sitting in Hong Kong, listening to a Korean pop hit: "Nobody But You" by the Wonder Girls.



After lunch I rushed to Kowloon Park to see the Kung Fu Demonstration, hosted by local Kung Fu schools every Sunday. It was quite interesting and I took lots of photos. I especially enjoyed the Tai Chi performances. Although I train in a hard style martial art*, I have a strong love of soft style martial arts. (ITF Taekwon-Do is considered to be a hard style martial art; however, anyone that truly understands this martial art will know that this is a fallacy. ITF Taekwon-Do, if correctly understood, is both a hard style and a soft style martial art. I've written about this elsewhere.) Towards the end of the two hour demonstration members of the public were invited to join in the training of one of the Kung Fu styles. I joined in. Unfortunately I cannot remember the exact name of the style.

Following my Kung Fu adventure I went to the pier to get my first glimpse of the Hong Kong skyline -- or at least one of the many skylines (as Hong Kong is a series of islands). Near the Art Centre a fledgling band performed. It was towards the end of their performance, so I only heard their last song, which is sad as I really enjoyed their Jazz-Rock sound. I went up to some of the band members to inquire about a CD, but they do not have one yet. Neither do they have a website. The do, however, have a Facebook group: Blaster.

Next I went to lobby of the Inter Continental Hotel where I had Hot Chocolate while waiting for the Symphony of Lights to start. Close to the starting time, I ventured out again, and got a seat at the pier. The Symphony of Lights is a light show involving a number of buildings in Hong Kong.

Lastly, I walked back towards Tsimshatsuito have dinner. I had "Traditional Rice with Pigeon in Pot." I thought I'd give pigeon a try. The last time I had pigeon was as a youngster. Having grown up on a farm, I'd occasionally hunt pigeons with a pellet gun and then back it in the over, or roast it over a fire. Eating pigeon tonight brought back some interesting memories.

Now I'm going back to my room to rest. I'm quite tired after all the walking today. I'm thinking of visiting the giant Buddha statue I've read about in all the brochures and also recommended by some friends.

Hong Kong: The Rest of the First Day

Yesterday, after my Indian food lunch and visit at the Internet Cafe, I ventured back to my lodgings. After sleeping in an office the previous evening, I was keen to see where the rest of my Hong Kong nights will be. By the time I got to the hostel (around 1 pm) the manager gave me an address and directed me to the other hostel where I will stay for the remainder of my stay. Since they thought I didn't arrive the previous night (I came late), the rented out the room in the hostel I booked, and now got me alternative lodging in another hostel -- still in the same building though, Chunking Mansions. It is mentioned by TIME as the best example of Globalization in Action ("Best in Asia").

The room is small, with an en suite toilet / shower room. It is not the prettiest place I've ever slept in, but at least the private. I've killed two cockroaches so far.

The roof fan in my tiny room

After a quick nap I headed out for dinner. I first went to iCity (I think that is the name of the building -- not sure), which has an iMax theatre, in hope of booking a ticket for  Avatar in 3D. Unfortunately all tickets were sold out until the end of the week when I'll be gone already. Starving by now, I found a restaurant in the building and had spaghetti with tuna and pesto. After dinner I began exploring my surrounding area in Tsimshatsui and stumbled upon a "healthy desert" restaurant. Wow, was this one of the greatest mouth explosions I've ever had. Coconut noodles nestled in mango smoothie topped with mango ice cream and extra mango chunks.

I'm not sure exactly where this little paradise-desert shop is as I was just exploring different back streets, but I sure hope I can find it (or another one -- it seems to be a franchise) again before I leave.

Hong Kong: Eerste oomblikke

Rondom half elf gisteraand land die vliegtuig in Hong Kong. Bedwelmd van moegheid (ek het min die vorige aan geslaap) strompel ek na die draaivloer om my bagasie op te tel. Ek wag en wag en wag, totdat die skerm notifeer dat al die bagasie afgelewer is. 'n Personeellid stap nader en vra of hy my kan help, hy gee een kyk na my kaartjie en kondig aan dat ek die hele tyd by die verkeerde draaivloer gewag het. Daar het twee vlugte vanaf Seoul op dieselfde tyd by Hong Kong aangekom -- my bagasie is by die ander draaivloer.So kry ek toe my bagasie, na 'n baie lang ruk.

Ek neem ek Taxi na Tsim Sha Tsui, Kowloon, waar ek slaap plek bespreek het by 'n goedkoop-akkomodasie woning. Ek glo dat die taxi heeltemal te veel vra vir die rit, maar is te moeg om te baklei. Ek kry uiteindelik die plek waar ek bespreek het, maar die bestuurder vra onverskoning omdat hy die kamer uitverhuur het vir iemand anders. In my bespreking het ek genoem dat ek teen middernag daar sou wees, maar omdat ek by die verkeerde draaivloer vir my bagasie gewag het, kom ek eers 'n halfuur later daar aan. Die bestuurder verduidelik dat aangesien ek nie opgedaag het teen die tyd wat ek gemeld het nie, hy aangeneem het dat ek nie meer gaan kom nie en toe die kamer verhuur het aan iemand anders wat daar gewag het. Maar, verduidelik hy verder, dat ek kan in die kantoorbed slaap.

Tjoef-tjaf jaag hy die Indierman wat tans in die kantoorbed geslaap het daaruit, kry nuwe beddegoed, en vra of ek bereid sal wees om daar te vertoef vir die aand teen halfprys. Ek weet goed dat ek nie die tyd van die aand goedkoper verblyf gaan kry nie, en is in elkgeval te uitgeput om nou te gaan staan en slaapplek soek met al my bagasie. Ja, antwoord ek, dis reg, ek sal in die kantoorbed slaap. Die bestuurder is heel opgewonde, skut my hand en gee my 'n kompliment of twee wat ek nie kan onthou nie. Ek kon aflei dat hy al baie moeiliker kliente gehad het. Die waarheid is, ek was te moeg om te probeer assertief wees en sou in 'n badgeslaap het as daar een beskikbaar was. Ek het inelkgeval ook al op veel vreemder en ongemakliker plekke geslaap in my lewe. Ek moet bieg dat die bed heel gemaklik was, eens ek gewoond geraak het aan die faksmasjien se liggies, en die wasmasjien se skommel. (Ja, daar is 'n wasmasjien in die kantoor.) Terwyl ek gewoont raak aan al die skakerings van die nag, en die geluide van die gebou, geniet ek die ervaring. Hierdie is alles materiaal vir 'n storie. Die klanke, kleure, gebeure in 'n klein kantoortjie (nogals met 'n bed daarbinne) kan beslis dien as inspirasie vir 'n storie. Ek het verlede jaar veels te min tyd spandeer aan kreatiewe skryf. Dalk kan ek hierdie jaar dit 'n prioriteit maak. Ek het juis 'n paar nuwe idees vir kortverhale.

Sulke snaakse eerste nag oomblikke op nuwe plekke is niks nuut vir my nie. Verlede Desember (2007) was ek uit my bed gegooi, die eerste aand in Japan. 

Ek wou vanoggend op 'n argitektuurtoer gegaan het, maar het te laat geslaap. Uiteindelik toe die hongerpyne en konstruksie geluide my uit die bed kry (so teen tienuur) toe besluit ek maar om bietjie te gaan stap opsoek na kos en 'n universiele-kragprop. Die kragprop het ek gekry by 'n kamerawinkel met 'n Suid-Afrikaanse vlag: Van der Merwe Camera Shop. Oorkant die obskure stukkie Suid-Afrika is 'n Indiese restaurant waar ek toe maar my brunch gaan geniet -- Palak Panier (Spinasie-kerrie) met Naan (ongesuurde brood).

Om eerlik te wees, sover voel dit nog glad nie na Hong-Kong nie.Nie dat ek seker is hoe Hong-Kong veronderstel is om te voel nie. Tans voel dit of ek in 'n onderbuurt in Durban is. Ek het sover hordes Indiers en Afrikane gesien, en 'n handjie vol Sjinese -- ek kon net sowel in Durban wees. (Sien foto onder...)

Huidiglik sit ek in 'n Internet-kafee reg bokant die Indiese restaurant waar ek 'n rukkie terug my honger gelafenis het. Hier vandaan gaan ek probeer om weer my blyplek op te spoor (ek is nie goed met rigting nie, so dit mag dalk langer neem as wat ek graag sou wou). Hopenlik is my kamer gereed, sodat ek bietjie kan uitpak, 'n stort neem en die res van my dag beplan.

Maar ek wil nie onmiddelik vertrek nie want ek het vir 'n uur se Internetverbruik betaal en het nou eers 'n halfuur gebruik. Ek sal nou maar my e-pos kyk, en daarna bietjie inligting opsoek omtrent etiket in Hong Kong. Onder andere, hoeveel 'n mens veronderstel is om te tip. (Is tip 'n Afrikaanse woord? Dit klink na 'n anglisisme . . . Wat is Afrikaans vir tip? -- fooitjie?)