X skryf 'n hello-sê briefie

My X skryf vir my 'n e-pos. Dis sommer maar net 'n hello-sê briefie waarin sy vertel hoe dit gaan. Niks buitengewoons nie – niks geflirt nie. Sommer net 'n briefie. Sy sê dat sy bid vir my broer wat sonder werk is. Sy vertel dat sy luister na Brahms. Sy noem die geliefde Psalm 138, T. T. Cloete se gunsteling. Dit was ook haar oorlede oom se gunsteling. Sy vertel van Ouma wat vas oor Oupa se kanker. Oor hoe Oupa vir haar fluister dat hy haar lief het—hy kan net fluister omdat die kanker sy stembande se senuwees verlam. Sy skryf oor die duiwe wat koer in die lou wintersonnetjie.  Sy skryf oor Jesus en haar hoop dat hy gou sal kom want die wêreld is so vol leiding, maar sy prys Hom steeds want Hy is soos “doudruppeltjies in die woestyn vir ons siele.”

Ek lees X se brief en ek voel . . . ek voel 'n ou sensasie.

Gaan ek nooit oor jou kom nie? Jy is soos potpourri in die laaie van my onderbewussyn. Die skraalste steurnis en jou geure walm soet in my herinneringe op. Jy klou aan die klere van my geheue en draai ek my kop te vinnig, of beweeg ek te onverwags, dan roep my verbeelding die reuk van ons verlede in vars emosies op, asof die kruie van ons verhouding sopas onder groenvingers gekneus is.

Hoe is dit dat ek steeds, na soveel jare, steeds so maklik weer verlief op jou kan raak? Ek is nie verlief nie . . . maar ek weet dat jy die ou kole met die karigste blaas uit jou longe weer kan laat opvlam. En ek voel magteloos om dit te verhoed. Nie eens aan die anderkant van die wêreld is ek totaal van jou toorkuns veilig nie!

En ek kan nie ophou wonder hoekom ons lewenspaaie nie bymekaar kom nie? As dit dan bedoel is, hoekom sinkroniseer ons doele nie? As dit dan ons noodlot is, hoekom laat val die lot nie ons dobbelstene op dieselfde nommers nie? As dit dan ons voorland is, hoekom beland ons nie in dieselfde tyd-ruimte nie?

X.

Ek mis jou steeds.

Verflaks!

Ek mis ons steeds!