Toshio Masuda's "Those who inherit the Will of Fire", which he composed for the Naruto anime-series, is one of my favourites. I can still remember the goosebumps I got the first time I heard it. It is a beautiful fanfare mixing classical instruments with Japanese traditional instruments. Listen to it with your volume up high.
Friday, 30 September 2011
Bid vir jou vyande
Ek werk by 'n Christenuniversiteit. Daar is baie godsdiensgefundeerde universiteite in Korea. Die feit dat my universiteit 'n Christenuniversiteit is, het sekere implikasies. Onder andere word daar van my verwag om my klasse met gebed te open. Baie van die studente is nie protestants nie (in Korea word daar—tereg—onderskeid getref tussen protestantse Christenne en Katolieke Christenne). Buiten vir 'n paar Katolieke Christene in my klasse, is daar ook Boedhiste en ateïste. Daar word van die studente verwag om respekvol te wees tydens die opening van elke klas; gelyktydig probeer ek ook hulle resprekteer deur nie onnodige lang of dogmatiese gebede te bid nie. My tipiese gebed lui iets soos volg:
“Dear God, Thank you for loving us. Please be with us during this class. Please also be with our families and friends. In Jesus' name—Amen.” Soms maak ek my gebed telegrammaties kort: “Dear God, Thank you. Amen.” Die studente lag gewoonlik hiervoor. Ander kere bid ek langer, veral as daar spesifieke behoefte is; byvoorbeeld wanneer die studente 'n toets gaan skryf, of 'n voordrag moet lewer, of moeg en/of honger lyk—dan bid ek vir kalmte, fokus, krag, uithouvermoeë of watookal die situasie vereis. Ek probeer om nie tot 'n rympie te verval nie en die gebede altyd opreg en relevant te hou.
Maar dis nie waaroor ek eintlik in hierdie inskrywing wil praat nie. Ek wil eintlik praat oor iets wat verlede week met my gebeur het. Ek's nie een van daardie Christene wat alewig die stem van God hoor nie. Ek kan nie met oortuiging sê dat ek al ooit die Stem van God as 'n duidelike vibrasie van klankgolwe wat bons teen my oordrom ervaar het soos party ander Christenne blykbaar gereeld beleef nie. Die naaste wat ek daaraan gehad is wat ek bloot “indrukke” sal noem. Ek het die “indruk” gekry dat die Heilige Gees iets vir my probeer kommunikeer. Selfs hierdie “indrukke” is aansienlik minder as wat party mense glo het, so wanneer ek wel sulke “indrukke” kry probeer ek om daarna te luister. Ek wens ek kan sê dat ek meer gehoorsaam daaraan is, maar ek weet dat dit nie altyd my reaksie is nie.
In elkgeval, nou die dag, terwyl ek my gebedjie aan die begin van 'n klas sê, toe kry ek 'n “indruk.” Die indruk was iets aan die hand van: “Hoekom bid jy altyd vir julle familie en vriende? Dis maklik. Jesus sê dat jy moet ook vir jou vyande bid.”
So deesdae probeer ek ook om vir my en my studente se vyande te bid. Ek moet eerlik wees en sê dit kom nie natuurlik nie. Eerstens omdat ek nie juis vyande het nie. Daar is nie spesifieke mense met wie ek in vyandigheid is nie en nagte oor wakker lê nie. Daar's dalk 'n klompie mense waaroor ek nou nie juis gaande is nie, en dan is daar die politici vir wie ek min ooghare het, so ek gooi hulle maar almal binne die “vyande”-kategorie. Oor die algemeen kom ek redelik gemaklik oor die weg met meeste mense. Ek is redelik “laid back.” Maar dalk is die gebed nie vir my nie. Dalk is dit vir my studente en hulle verhoudinge, hulle familie en vriende en vyande. Ek weet nie presies hoe my gebed insae het in iemand anders se vyandige-relasies nie. Ondanks, ek probeer nou maar ook vir ons vyande bid.
Jesus se uitdaging—nee, opdrag—om vir jou vyande te bid, om jou vyande selfs lief te hê, oortuig my van die bonatuurlike aard van hierdie religie. Dit is 'n absoluut onnatuurlike ding om te doen. Dit is daarom 'n bonatuurlike vereiste—iets heeltemal buite die natuurlike aard van die mens. Dis 'n goddelike karaktereienskap, sulke onvoorwaardelike liefde. Daarom is dit ook slegs God wat ons met daardie vermoeë kan bemagtig. Die dan, dat ons daarvoor moet bid.
“Dear God, Thank you for loving us. Please be with us during this class. Please also be with our families and friends. In Jesus' name—Amen.” Soms maak ek my gebed telegrammaties kort: “Dear God, Thank you. Amen.” Die studente lag gewoonlik hiervoor. Ander kere bid ek langer, veral as daar spesifieke behoefte is; byvoorbeeld wanneer die studente 'n toets gaan skryf, of 'n voordrag moet lewer, of moeg en/of honger lyk—dan bid ek vir kalmte, fokus, krag, uithouvermoeë of watookal die situasie vereis. Ek probeer om nie tot 'n rympie te verval nie en die gebede altyd opreg en relevant te hou.
Maar dis nie waaroor ek eintlik in hierdie inskrywing wil praat nie. Ek wil eintlik praat oor iets wat verlede week met my gebeur het. Ek's nie een van daardie Christene wat alewig die stem van God hoor nie. Ek kan nie met oortuiging sê dat ek al ooit die Stem van God as 'n duidelike vibrasie van klankgolwe wat bons teen my oordrom ervaar het soos party ander Christenne blykbaar gereeld beleef nie. Die naaste wat ek daaraan gehad is wat ek bloot “indrukke” sal noem. Ek het die “indruk” gekry dat die Heilige Gees iets vir my probeer kommunikeer. Selfs hierdie “indrukke” is aansienlik minder as wat party mense glo het, so wanneer ek wel sulke “indrukke” kry probeer ek om daarna te luister. Ek wens ek kan sê dat ek meer gehoorsaam daaraan is, maar ek weet dat dit nie altyd my reaksie is nie.
In elkgeval, nou die dag, terwyl ek my gebedjie aan die begin van 'n klas sê, toe kry ek 'n “indruk.” Die indruk was iets aan die hand van: “Hoekom bid jy altyd vir julle familie en vriende? Dis maklik. Jesus sê dat jy moet ook vir jou vyande bid.”
So deesdae probeer ek ook om vir my en my studente se vyande te bid. Ek moet eerlik wees en sê dit kom nie natuurlik nie. Eerstens omdat ek nie juis vyande het nie. Daar is nie spesifieke mense met wie ek in vyandigheid is nie en nagte oor wakker lê nie. Daar's dalk 'n klompie mense waaroor ek nou nie juis gaande is nie, en dan is daar die politici vir wie ek min ooghare het, so ek gooi hulle maar almal binne die “vyande”-kategorie. Oor die algemeen kom ek redelik gemaklik oor die weg met meeste mense. Ek is redelik “laid back.” Maar dalk is die gebed nie vir my nie. Dalk is dit vir my studente en hulle verhoudinge, hulle familie en vriende en vyande. Ek weet nie presies hoe my gebed insae het in iemand anders se vyandige-relasies nie. Ondanks, ek probeer nou maar ook vir ons vyande bid.
Wednesday, 28 September 2011
Shaking Hands
 |
| Image Source |
I don't like shaking hands. Hands are tools and tools get dirty and exchanging tools is the same as exchanging germs. I am all too aware of where I put my tools, the places I scratch, the things I touch. For this reason I spare you the exchange of microbial spores and other germs -- please spare me from your filth too.
I really don't know why the ritual of shaking hands is still such a common practise. Personally, I'd rather hug somebody than shake hands with them. During a hug, there are layers of cloth separating actual skin-to-skin contact. Truthfully, it is not really the contact with another person's body that bothers me. It is touching someone else's hands. As I said, hands are dirty. It is our major manipulative tool. Even a cheek to cheek hug or a kiss on the cheek is more hygienic than a hand shake.
 |
| Image Source |
In Korea there are many an opportunity to share hand germs. In subway stations, escalators, buses and the like, are hand-bars to hold on to. I refrain from touching these at all cost. (My balance has improved tremendously!) Elevator buttons I often press with my wrist or the back of my knuckles. Doorhandles I open from behind my jacket, or with my knees. I push the handle to flush public toilets with my feet or with toilet paper wrapped around my hand.
Whenever I enter my home, practically the first thing I do is wash my hands.
A few months ago I gave a public speech on "Two 'Profitable' Things for a Christian from Romantic Poetry." For most the public speaking would be their worst fear. For me it was the idea of shaking hands with all the people afterwards. Even now I cringe at the thought.
One thing I appreciate about Korea is the bow. Bowing is not always a substitute for handshaking, but one can often get away with a bow instead of shaking hands. When I was in China recently, I was distraught that they don't bow.
To my friends, rather give me a personal hug, than shaking my hand. Or if the hug is too intimate for you, how about the fist-bump. With the fist-bump there is little exchange of germs and it looks cool to boot. Or let's bow. A friendly broad smile would equally suffice.
Monday, 26 September 2011
YouTube Recommendations
Okay, help me understand this one. Because I watched "X-mas Frog"
YouTube recommends that I watch "Vaginal Childbirth"!
What's the correlation?
I was also recommended to see this fear-inducing spoof of an aged Lady Gaga:
Come on YouTube, you can do better.
YouTube recommends that I watch "Vaginal Childbirth"!
What's the correlation?
I was also recommended to see this fear-inducing spoof of an aged Lady Gaga:
Come on YouTube, you can do better.
Sunday, 25 September 2011
Miao Sabbath Observing Christians
Some of the readers of this blog may know that I am a Sabbath observer, so it was with eagerness that I looked forward to meet other Sabbath-keepers, in an unlikely place as China. My trip took me to some Miao villages, up in the mountains of South-Western China. The descriptions on this blog about my trip, the exact places I visited, and the people I met with are kept deliberately brief. Here are some photos of two little churches in the mountains that I visited and some Sabbath observing Christians I encountered there.
Saturday, 17 September 2011
Verlang alweer na Hong Kong
Ek het gehoop om Hong Kong te besoek gedurende die onlangse langnaweek verlede week in Korea, tydens Chuseok. Laasgenoemde is Korea se Danksegginsdag waartydens mense tribuut bring aan hulle voorouers. Chuseok is basies 'n herfs oesfees. In Korea is die dag voor en na Chuseok ook vakansiedae. Vanjaar het Chuseok op 'n Maandag geval, dus was dit 'n lank naweek waartydens ek gehoop het om êrens heen te gaan. Ongelukkig het my departement my nie die hele naweek afgegee nie en kon ek nie so vêr rond rits nie. Seker 'n goeie ding, want dit spaar my geld. Tog, ek dink ek verlang na Hong Kong. Daar is iets omtrent die energie van Hong Kong waarvan ek hou. Ek dink nie ek sal daar wil bly nie, maar 'n paar dae so af en toe sou lekker wees.
Sal maar te vrede moet wees met 'n bietjie Kantonese (Hong Kong) pop-musiek: Andy Lau en Kelley Chan.
En nog 'n Andy Lau oldy:
Sal maar te vrede moet wees met 'n bietjie Kantonese (Hong Kong) pop-musiek: Andy Lau en Kelley Chan.
En nog 'n Andy Lau oldy:
Thursday, 15 September 2011
Ek kort kuns -- ek kort 'n Aardklop
 |
| 'n Portret deur Marie Stander vir haar Aardklopuitstalling: "Antjie is wat die kinders my noem." |
Hoe graag sou ek nie na Amanda Strydom wou gaan luister het! In my opinie is Strydom Suid-Afrika se nommer een verhoogdiva. Haar vertoning "Binnekamer" is in same werking met Deon Opperman, vir wie ek baie respek het sover dit sy bydrae tot die vermaaklikheidswêreld in Suid-Afrika betref.
Of Rocco de Villiers en Annake de Villiers se "Beeld Skoon / But Beautiful" beloof om 'n musikale rit te wees soos min. Albei is uitmuntende musiekante. Ek onthou die eerste keer wat ek Rocco lewendig beleef het; ek het onmiddelik die CD gaan koop.
As ek myself moes dwing tot slegs twee shows sal dit eerstens Nataniël insluit. Sy vertonings dryf jou tot trane. Soms huil jy van die lag. Ander kere huil jy net vir die elende van mens wees. Nooit verlaat jy 'n vertoning sonder dat jy oor diep dinge gedink het nie. Verskeie gaskunstenaars deel die verhoog in "Weeksaand: Las Vegas". Die ander show wat ek bitter graag sou wou sien is "Projek: Nuwe Maan" met Laurinda Hofmeyer, Riku Latti en Les Javan. Iemand wat lief is vir woorde, vernaam Afrikaanse woorde kan nie verkeerdgaan met die vertoning nie. Aai . . .
Lucas Maree se "Ek sal kan doen met 'n miljoen" gesing in Frans
Hoe kan 'n kabaretliefhebber soos ek Myra Maud se Afri-Franse vertoning "Viva La France" misloop? (Sien en hoor 'n voorsmakie hier.)
Dan praat ek nie eens van die visuele kunste nie! Dink byvoorbeeld aand die poësie in beeld vertoning deur Kai Loss Gott, of die feeskunstenaar uitstalling van Sam Nhlengethwa, of die Leonard Cohen-tribuut, of . . . so kan ek aan hou.
Ag tog! Ek mis die kunste. Hier in Korea kry ek blootstelling aan baie wêreldklaskuns, maar tydens Suid-Afrika se kunstefeeste, soos Aardklop, is dit net soveel meer gekonsentreer. So in jou gesig. Dis wanneer ek aan die kunste en kunstefeeste dink dat ek voel dat my huidige job is nog nie presies waar ek in my lewe wil wees nie. Ek's geluk in my werk -- het net vandag weer dit vir myself hardop gesê -- maar ek kort nog meer kuns in my lewe. Ek kort 'n Aardklop!
Wednesday, 14 September 2011
Just Some F-ing Thoughts on Hate-Speech and Other Words
I've always been a little on the edge regarding this whole hate-speech thing. I'm speaking specifically about Julius Malema's rally songs in which he sang “kill the boer” / “dubhula ibhunu”. Yes, it makes me uncomfortable, but I am a supporter of freedom of speech and expression. Drawing the line between what is allowed and what is not, is a very delicate matter. I have to agree with Chris Chameleon who recently tweeted (@chrischameleon) that he has always been more offended by the “kill” in the slogan, than by the derogatory term for “boer.” Being called names, even derogatory names, is just an oppinion. But this is not what the slogan “kill the boer” is all about. The slogan, if taken as it is, is a call to action—a call to murder. So as I understand it, that is what Judge Collin Lamont basically said in his recent High Court ruling: Julius Malema's singing “kill the boer” amounts to hate-speech.
A few months ago I posted a song by Miriam Makaba, “Kwawuleza”. It is a song in which a child warns his mother that the police are coming. During the apartheid regime a slang word for a policeman developed: “boer”. The word for white farmer became synonymous with white policeman. So the phrase “kill the boer” could be interpreted to mean “kill the policeman”; the basic suggestion is to overthrow those in power. With Malema's rhetoric that white people are still, even now, yet in power, it continues to be a troubling thing to say.
But back to Makaba's song “Kwawuleza”. The hypersensitive and ridiculously politically correct may claim this song to be inappropriate. What about that beautiful poem by Ingrid Jonker, speaking of a “kafferboom”? When will I be indicted for inappropriate speech—possibly hate-speech—for using a word like “kaffer” in a poem? I haven't yet used this word in a poem, but since it is such an emotionally charged word it is obviously a word any poet would take note of. Is Jonker's poem on some blacklist as something that is potentially inappropriate?
Yes, words and their associations are terrible, and insults like “kaffer” and “nigger” and “white pig” and “coolie” and “chink” and the list goes on, are definitely inappropriate. However, how we respond to these insults are equally important. Take for instance that African-American man that assaulted an elderly Korean man because he thought the Korean called him “nigger”, when in fact he said something completely different. (I posted about it here.) Who is the most serious offender here—the person that possibly said the N-word, or the person that physically assaulted someone.
There's a saying that “words can kill” and the Bible says that in the tongue resides the power of life and death. Yes words matter. But so does freedom of expression. When you force people to keep silent you are not necessarily doing a good thing. What we are allowed to say or not to say is the topic of many a dictatorial regime. Orwell spoke not for naught about the muting of words as a means of control in his famous novel, 1984. As a person that spends a lot of time with words, I want the freedom to use any word I so please. And because I know the power of words, because I know the value of words, I use them carefully. I do not use derogatory words, and cussing comes uncomfortably to my mouth. Not because I'm afraid to say these words, but because I am free to use them and know their power. In any case, if I use the F-word as my main adjective, what will I say when something really F-worthy happens?
A few months ago I posted a song by Miriam Makaba, “Kwawuleza”. It is a song in which a child warns his mother that the police are coming. During the apartheid regime a slang word for a policeman developed: “boer”. The word for white farmer became synonymous with white policeman. So the phrase “kill the boer” could be interpreted to mean “kill the policeman”; the basic suggestion is to overthrow those in power. With Malema's rhetoric that white people are still, even now, yet in power, it continues to be a troubling thing to say.
But back to Makaba's song “Kwawuleza”. The hypersensitive and ridiculously politically correct may claim this song to be inappropriate. What about that beautiful poem by Ingrid Jonker, speaking of a “kafferboom”? When will I be indicted for inappropriate speech—possibly hate-speech—for using a word like “kaffer” in a poem? I haven't yet used this word in a poem, but since it is such an emotionally charged word it is obviously a word any poet would take note of. Is Jonker's poem on some blacklist as something that is potentially inappropriate?
Yes, words and their associations are terrible, and insults like “kaffer” and “nigger” and “white pig” and “coolie” and “chink” and the list goes on, are definitely inappropriate. However, how we respond to these insults are equally important. Take for instance that African-American man that assaulted an elderly Korean man because he thought the Korean called him “nigger”, when in fact he said something completely different. (I posted about it here.) Who is the most serious offender here—the person that possibly said the N-word, or the person that physically assaulted someone.
There's a saying that “words can kill” and the Bible says that in the tongue resides the power of life and death. Yes words matter. But so does freedom of expression. When you force people to keep silent you are not necessarily doing a good thing. What we are allowed to say or not to say is the topic of many a dictatorial regime. Orwell spoke not for naught about the muting of words as a means of control in his famous novel, 1984. As a person that spends a lot of time with words, I want the freedom to use any word I so please. And because I know the power of words, because I know the value of words, I use them carefully. I do not use derogatory words, and cussing comes uncomfortably to my mouth. Not because I'm afraid to say these words, but because I am free to use them and know their power. In any case, if I use the F-word as my main adjective, what will I say when something really F-worthy happens?
Monday, 12 September 2011
Fokofpolisiekar en Placebo
Wat het Fokofpolisiekar en Placebo in gemeen?
'n Swart boks.
In 2009 stuur my jonger broer vir my die skakel na die YouTube-video van Fokofpolisiekar se song "Antibiotika". Hy het die video verontrusstellend gevind en wou weet wat ek daarvan dink.
In reaksie stuur ek vir hom 'n skakel na hierdie video van Placebo se song "Teenage Angst".
Die res van my repliek lui as volg:
'n Snaakse gesprek tussen ek en my boetie. In 2009 was ons onderskeidelik 31 en 21 jaar oud.
Vanaand het ek en hy weer gesels. Hy het vir my vier musiekstukke gestuur wat hyself gekomponeer het en op klavier gespeel het. Drie daarvan is profesioneel opgeneem in 'n studio. Een het hy op sy selfoon opgeneem. Ek sien daarna uit om nou daarna te gaan luister.
Intussen wonder ek weer oor die swart boks in Fokofpolisiekar se video. Is die mense wat vasgevang is in daardie swart boks dieselfde mense wat vasgevang is in Placebo se musiekvideo. Maw, is Placebo gaskunstenaars in Fokofpolisiekar se video? En hoe pas Nirvana in hierdie prentjie in. Daar is nie swart bokse in hulle video nie, of is daar? Die lirieke van "Antibiotika" verwys beslis na Nirvana se song. En hoekom daardie wit kruis. Die wit kruis staan duidelik in jukstaposisie met die swart boks. Is ons veronderstel om te glo dat Fokofpolisiekar, 'n selferkende ateïstiese groep, Christenskap as oplossing, as "antibiotika", aanbied teen die angs, vasgevangendheid en hopeloosheid wat die swart boks simboliseer. Weereens sommer net vinnige gedagtes wat sekerlik meer bepeinsing vereis.
'n Swart boks.
In 2009 stuur my jonger broer vir my die skakel na die YouTube-video van Fokofpolisiekar se song "Antibiotika". Hy het die video verontrusstellend gevind en wou weet wat ek daarvan dink.
In reaksie stuur ek vir hom 'n skakel na hierdie video van Placebo se song "Teenage Angst".
Die res van my repliek lui as volg:
Lyk die swart boks dalk bekend?
Ek dink dit ("Teenage Angst") is moontlik die sleutel om die Fokofpolisiekar song te ontsluit. Fokofpolisiekar se song is waarskynlik, soos Placebo se song, 'n refleksie van die angs van tieners. Fokofpolisiekar sing "Die goddelose het geen heenkome . . . ruik soos tienergees, tussen die spoke." Die frase "tienergees" kan verwys na hierdie song "Teenage Angst" van Placebo, of meer akkuraat, seker "Smells Like Teen Spirit" van Nirvana.
In iedergeval, die musiek is bloot 'n refleksie van die angs en onsekerheid wat die postmoderne jeug beet het.
Met hierdie in gedagte dink ek eintlik positief oor Fokofpolisiekar se video. Ek het nie die lirieke gelees nie (as jy dit in die hande kry, stuur dit asb vir my), maar dis asof die swart boks die angs en alles wat negatief is vir die jongmens simbolisiseer. Daarinteen staan die witkruis as 'n baken van hoop [vir die goddelose].
Hierdie is sommer net vinnige gedagtes wat sekerlik meer bepeinsing vereis.
'n Snaakse gesprek tussen ek en my boetie. In 2009 was ons onderskeidelik 31 en 21 jaar oud.
Vanaand het ek en hy weer gesels. Hy het vir my vier musiekstukke gestuur wat hyself gekomponeer het en op klavier gespeel het. Drie daarvan is profesioneel opgeneem in 'n studio. Een het hy op sy selfoon opgeneem. Ek sien daarna uit om nou daarna te gaan luister.
Intussen wonder ek weer oor die swart boks in Fokofpolisiekar se video. Is die mense wat vasgevang is in daardie swart boks dieselfde mense wat vasgevang is in Placebo se musiekvideo. Maw, is Placebo gaskunstenaars in Fokofpolisiekar se video? En hoe pas Nirvana in hierdie prentjie in. Daar is nie swart bokse in hulle video nie, of is daar? Die lirieke van "Antibiotika" verwys beslis na Nirvana se song. En hoekom daardie wit kruis. Die wit kruis staan duidelik in jukstaposisie met die swart boks. Is ons veronderstel om te glo dat Fokofpolisiekar, 'n selferkende ateïstiese groep, Christenskap as oplossing, as "antibiotika", aanbied teen die angs, vasgevangendheid en hopeloosheid wat die swart boks simboliseer. Weereens sommer net vinnige gedagtes wat sekerlik meer bepeinsing vereis.
Seoul Tube or Jarasam International Jazz Festival?
On Saturday, 1 October 2011, both the second Seoul Tube event will occur as well as the opening ceremony for the Jarasam Jazz Festival. I want to go to both!
The Seoul Tube event is sponsored by YouTube and is a gathering of regular YouTube vloggers in Korea and people that enjoy Korea-related YouTube stuff. I'm a semi-regular watcher of Korea related YouTube videos and follower of YouTube related vloggers, so obviously I'd love to attend this event, particularly the evening gathering where some of the vloggers will perform live. It is sure to be heaps of fun. (Not to mention that Google / YouTube is bound to give away some stuff.)
At the same time, I love jazz music and would really like to go to the 8th Jarasum Jazz Festival. It is an extremely popular festival with attendees numbering in the hundreds of thousands. Last year's festival had over 700 000 visitors. The festival has won numerous awards, including being appointed as the best festival by the Korean Ministry for Culture, Sport and Tourism.
Since it is rather far from where I live, it will take me some time to get to the event, so there is no way that I can go to both. Luckily the jazz festival stretches over three days so I can always go on Sunday. The problem is, however, that because it is so far and the shows are mostly in the evening, it will be very difficult for me to get back. I'll probably have to sleep over there somewhere on Sunday night and then somehow get back Monday morning before my classes start. That is why it would be better to go Saturday night so that I wouldn't have to struggle with all these other hassles.
I'll most likely have to choose between either Seoul Tube or Jarasum Jazz Festival. But which one should I choose? Seoul Tube will be fun and free and I may even get a T-shirt or something, while the Jarasum Jazz Festival will have world class music with wonderful international musicians. Unfortunately it is not free, and quite far from where I live.
Since it is rather far from where I live, it will take me some time to get to the event, so there is no way that I can go to both. Luckily the jazz festival stretches over three days so I can always go on Sunday. The problem is, however, that because it is so far and the shows are mostly in the evening, it will be very difficult for me to get back. I'll probably have to sleep over there somewhere on Sunday night and then somehow get back Monday morning before my classes start. That is why it would be better to go Saturday night so that I wouldn't have to struggle with all these other hassles.
I'll most likely have to choose between either Seoul Tube or Jarasum Jazz Festival. But which one should I choose? Seoul Tube will be fun and free and I may even get a T-shirt or something, while the Jarasum Jazz Festival will have world class music with wonderful international musicians. Unfortunately it is not free, and quite far from where I live.
Friday, 9 September 2011
Nut Milk
 |
| Image Source |
I recently got into making nut milk. My diet at home is mostly vegetarian. I'm not a strict vegetarian, but that is how I eat at home most of the time. Although I do use dairy (I love feta cheese and good quality ice cream), I almost never buy cow's milk. Instead, I've tended to drink soy milk. Korea is wonderful in that a variety of soy milk is readily available in all supermarkets and the price is not much different from regular milk. I've been happy with using soy milk until someone told me that practically all commercially produced soy beans in the world are genetically modified. This, plus another concern about soy's affect on one's hormonal levels, made me look into alternatives to regular consumption of soy milk. (I use a "milk" everyday with my morning smoothies.)
Then someone told me how easy it is to make nut milk. I started doing so a few weeks ago and must say that enjoying nut milk has become one of my great new pleasures.
So the basic process of making nut milk is pretty easy. First you soak the nuts in filtered water for a couple of hours. Nuts with a brown husk tend to be harder than other white nuts, so they need more soaking than other nuts. I soak the nuts for about two to six hours, depending on the nut. I've found that if I soak them too long they go rancid and taste bitter. Soaking seeds/nuts have a dual purpose. First, it softens the nuts, making them easier to blend. Secondly, seeds/nuts contain enzymes that are not good for your digestive system--in large quantities they are actually somewhat poisonous. Soaking them in water practically eliminates that problem. After soaking the nuts, throw off the water and rinse them thoroughly.
Next, place the nuts in the blender with double the amount of water. In other words, for every cup of nuts add two cups of water. This ratio of one part nuts, two parts water makes for a very creamy milk. I've actually increased my water ratio for some milks just because they are so creamy.
In this step you may also consider adding other ingredients, although it is not necessary. Personally I add a pinch of salt and a blob of honey, maybe around a table spoon. This is a personal preference that some people go without.
 |
| Image Source |
The third step is to blend the nuts. I find two minutes on a high speed setting to be more than enough for a very fine blending.
The final step is to pour the liquid through a very fine strainer, cheese cloth or nut milk cloth. Squeeze out any excess milk and put the pulp aside. Personally I only use a very fine strainer. My milk is a little grainy, which I don't mind, but this can easily be fixed by pouring the milk through a cloth. The milk will keep a couple of days in your refrigerator in a sealed container. I've always used mine up within two days, but some on-line sources say it will last a week. Remember to shake before use.
That's it! Enjoy wonderful creamy and flavoursome milk.
So far I've made almond milk, cashew nut milk, and walnut milk. My favourite is undoubtedly the walnut milk. I sometimes add a little cinnamon to it. For the best home made chocolate drink you have ever tasted, use the walnut milk with either instant hot chocolate powder, or just add some coco powder (about one or two table spoons) and a sweetener (e.g. condensed milk). It's so good you'll have to hold onto something. The cashew nuts, being so high in fat, makes for a very creamy and distinctively nutty tasting milk. The almonds have the most neutral taste.
 |
| Image Source |
I usually use milk for my regular morning smoothies and for this I used to buy soy milk. However, I truly enjoy the taste of these nut milks so much that I often feel sad using them in the smoothies. It just feels like a waste not to enjoy these nut milks in and for themselves.
By the way, about the pulp that is sometimes left over. There is no reason to throw it away. You can add it to your smoothies, or add it to stews or experiment using it in your baking. Sometimes I just stir a little condensed milk into it and eat it just like that.
Wednesday, 7 September 2011
Ek skrik nie vir Afrikaans se "nieë" nie
Vroeër vanaand skryf ek 'n gedig. In die eerste reël val dit weg met 'n dubbelnegatief: "Verewig is nie soos 'n leeftyd nie". Ek kyk toe bietjie terug na van my ander gedigte en kom op hierdie een af waar ek die nieë sommer so reël op reël ryg: "[wanneer jy sterf] gaan ek nie geboorte gee aan trane nie— / die Dood verdien nie geboortes nie / ek gaan nie eerbiedig knik nie / my huid formeel in swart omlyf nie / of lelies vir só okasie rangskik nie—".
Ek is nie bang vir Afrikaans se dubbel-nie nie. Baie digters vermy die dubbelnegatief omdat hulle dit 'n hindernis vind wat rym betref, maar ek glo 'n mens kan steeds effektief die dubbelnegatief gebruik in rym. Kyk bevoorbeeld na die eerste stanza in hierdie gedig van my:
Die geheim is nie om die nieë tot eindrym te beperk en sodoende 'n inherente (en oninteresante) rym te bewerkstellig nie. In plaas van eindrym speel 'n mens met die binnerym. Die onderstaande versie getiteld "Versoen" is 'n voorbeeld van wat ek bedoel.
Hier is nog een vol nieë.
'n Mens kan argumenteer dat hierdie gediggie sou baat deur van die dubbelnegatiewe te verwyder. Ek kon die gedig byvoorbeeld geskryf sonder 'n paar van daardie nieë en onmiddelik beter eindrym tot gevolg gehad het:
Die gedwange eindrym dra min by tot die natuurlike vloei van die gedig. Dit lees, selfs met die reëlafkappings, lomp. Die natuurlike ritme wat ons in Afrikaans verwag in 'n negatiewe sinsnede ontbreek. Dit kan natuurlik die bedoeling van die digter wees om die verwagte ritme teen te gaan, maar sodoende dwing 'n mens 'n fokus op die noodwendige manipulasie van die taal in poësie, wat mynsinsiens die intuïtiewe kommunikasie van die gedig onderbreek.
My punt is eenvoudig. Daar is geen rede om te skrik vir Afrikaans se nieë nie, selfs nie in die digkuns nie. Om die waarheid te sê, ek dink dit bring 'n aangename eiesoortige ritme aan Afrikaans. Dit funksioneer ook as 'n wonderlike benadrukking van die negatief. Wanneer jy onnodig met die nieë begin peuter, vestig jy aandag op iets wat nie noodwendig aandag vereis nie, en onttrek jy daardeur van dit wat jy hoofsaaklik wou kommunikeer.
Sommer maar net 'n paar middernagtelike gedagtes. Aai, ek moes al lankal bedtoe gegaan het!
Ek is nie bang vir Afrikaans se dubbel-nie nie. Baie digters vermy die dubbelnegatief omdat hulle dit 'n hindernis vind wat rym betref, maar ek glo 'n mens kan steeds effektief die dubbelnegatief gebruik in rym. Kyk bevoorbeeld na die eerste stanza in hierdie gedig van my:
My geliefde het die pad gevat,
opgerol en oor haar skouer gegooi.
Ek kan g’n spoor vind om te sny nie,
haar lyn is op g’n kaart te kry nie.
Die geheim is nie om die nieë tot eindrym te beperk en sodoende 'n inherente (en oninteresante) rym te bewerkstellig nie. In plaas van eindrym speel 'n mens met die binnerym. Die onderstaande versie getiteld "Versoen" is 'n voorbeeld van wat ek bedoel.
laat ons nie te haastig weesAlhoewel ons hier "nie" in die eindrymposisie in reëls twee en vier het, is die rym vroeër reeds gevestig as binnerym. Dit begin in reël een met die eerste van die twee dubbelnegatiewe, maar die binnerym herhaling vir daardie eerste "nie" vind ons in reël twee in die [ie]-vokaal in "liefde" en "totsiens". Die viertallige herhaling van "nie" word geballanseer deur ander binnerym, byvoorbeeld die herhaling van die [oe]-vokaal ("soen", "gesoen-", "bedoel", "versoen-", "groet-") en die [y]-diftong ("gesoenery", "versoenery", "groetery").
om die liefde totsiens te soen nie –
’n gesoenery is in elkgeval bedoel
vir versoenery en nie groetery nie.
Hier is nog een vol nieë.
As ek sterf, grawe nie 'n diep graf
vêr van die son af nie;
grawe vir my 'n vlak graf
sodat ek nie koud kry nie.
Tot dan, hou nie jou hart vêr
van my af nie; bly vlak neffens my.
'n Mens kan argumenteer dat hierdie gediggie sou baat deur van die dubbelnegatiewe te verwyder. Ek kon die gedig byvoorbeeld geskryf sonder 'n paar van daardie nieë en onmiddelik beter eindrym tot gevolg gehad het:
As ek sterf, grawe nie 'n diep graf
vêr van die son af;
grawe vir my 'n vlak graf
sodat ek nie koud kry.
Tot dan,
hou nie jou hart
vêr van my;
maar bly vlak
neffens my.
Die gedwange eindrym dra min by tot die natuurlike vloei van die gedig. Dit lees, selfs met die reëlafkappings, lomp. Die natuurlike ritme wat ons in Afrikaans verwag in 'n negatiewe sinsnede ontbreek. Dit kan natuurlik die bedoeling van die digter wees om die verwagte ritme teen te gaan, maar sodoende dwing 'n mens 'n fokus op die noodwendige manipulasie van die taal in poësie, wat mynsinsiens die intuïtiewe kommunikasie van die gedig onderbreek.
My punt is eenvoudig. Daar is geen rede om te skrik vir Afrikaans se nieë nie, selfs nie in die digkuns nie. Om die waarheid te sê, ek dink dit bring 'n aangename eiesoortige ritme aan Afrikaans. Dit funksioneer ook as 'n wonderlike benadrukking van die negatief. Wanneer jy onnodig met die nieë begin peuter, vestig jy aandag op iets wat nie noodwendig aandag vereis nie, en onttrek jy daardeur van dit wat jy hoofsaaklik wou kommunikeer.
Sommer maar net 'n paar middernagtelike gedagtes. Aai, ek moes al lankal bedtoe gegaan het!
Monday, 5 September 2011
Gedagtes omtrent Ma
Dit was onlangs my ma se verjaarsdag. Sy sou 68 gewees het. Ek dink dis nou al seker twaalf jaar sedert haar vernederde afsterwe. Ek dink selde aan my ma, maar elke jaar rondom hierdie tyd van haar verjaarsdag (dis ook die tyd van my ouers se huweliksherdenking) kan ek nie help om aan haar te dink nie. Ek onderdruk gewoonlik my gedagtes omdat die herinneringe van die laaste paar jaar van haar lewe so pynlik is. Haar siekte het 'n eens dinamiese vrou in 'n verknogte, ou, totaal afhanklike, bondeltjie verander.
Hoe ouer 'n mens word en hoe meer jy jouself leer ken, hoe duideliker raak 'n mens se bewustheid van die genetiese invloede van jou ouers. Met die ouderdom saam herken 'n mens eienskappe van jou ouers in jouself. My ma het byvoorbeeld 'n paar klein kersiehemangiomas gehad. 'n Kersiehemangioma is basies 'n bondeltjie kapilêre aartjies wat vlak onder die vel lê en dus soos 'n kersierooi sproetjie lyk. Dis hoe my ma dit aan my verduidelik het. Dit was die eerste keer wat ek die woord "kapilêre" gehoor het, so sy moes dit ook aan my verduidelik. Kersiehemangiomas is heeltemal onskadelik en indien dit nie oor 'n groot oppervlakte versprei is nie, is dit nie estetiesonaangenaam nie. Verbaas let ek onlangs dat ek ook 'n paar sulke bloedrooi sproeitjies op my liggaam het, net soos wat my ma gehad het, en op relatief dieselfde plekke. Ek neem ook redelik gereeld my bloeddruk en polsslag en dit is heel duidelik dat ek net soos my ma 'n inherente lae bloeddruk het. Op die oogaf is dit ook natuurlik ontwykbaar dat my bos dik rooi hare hoofsaaklik van my moederskant af is. My ma het rooi gehad en baie van haar broers en susters het ook rooi hare. Vroeër vanjaar toe ek in Pretoria vir familie gaan kuier het, het van my tannies vir my gesê, die oomblik toe hulle my sien, "Ja, jy is Rita se kind." My gesig, veral my mond en glimlag, verklap dit. Ek is Rita se kind.
Maar ek is dooie Rita se kind. Ek is Rita se weeskind.
Ek is nie die enigste van die kroos wat in die buiteland lewe nie. Tog wonder ek hoe my ma sou gevoel het oor my lewe vêr oor die waters in 'n vreemde land. Ek wonder of dit my ma sou gepla het dat ek nou grootliks in Engels, grootliks in die taal van my Skotse oupa aan vaderskant funksioneer, eerder as die Afrikaanse (Frans-Nederlandse) afstammeling waaraan sy behoort het. Ek wonder wat sy sou gesê het omtrent die feit dat ek 'n lewe daarvan maak om Engelse poësie te onderrig, eerder as Afrikaanse poësie wat ek so graag skryf; of sy sou dink dat ek 'n moedertaalverraaier is omdat ek 'n so verengels het. Dit was altyd duidelik dat ek nie 'n Afrikaner in murg-en-been is nie, maar ook was ek nie 'n Engelsman nie (ondanks my doopsname en van uitsluitelik Engels is). Tot vandag toe nog pas ek nie gemaklik in een van die twee wit Suid-Afrikanerposhokkies nie. I'm neither English enough, nog Afrikaans genoeg.
Dit sou verlede Vrydag haar verjaarsdag gewees het en as sy nog gelewe het sou ek haar ge-Skype het. Teen die tyd sou sy hopenlik al geleer het hoe om die basiese funksies van 'n rekenaar te kan gebruik. Toe sy nog gelewe het, was ek te kort-van-draad om haar touwys te maak. Ek kan nou probeer skuldig voel omdat ek toe nie meer geduld gehad het nie, maar dis 'n nuttelose breinoefening. "Toe ek 'n kind was, het ek gepraat soos 'n kind, gedink soos 'n kind, geredeneer soos 'n kind; maar nou dat ek 'n man is, het ek die dinge van 'n kind afgelê," (I Korintiërs 13:11). Spyt is nie die emosie wat my beetkry nie; eerder jammerte wanneer ek oor my moeder dink. Jammerte oor hoe gru ons huisgesin se lot uitgedraai het. Die noodlot het ons familie 'n slegte stel kaarte gegee. Soms wonder ek steeds hoe anders dit sou gewees het as ten minste een van ons ouers nog gesond en lewendig was. Ook hierdie breinoefeninge is nutteloos. "Wat as dinge anders was . . ." Ek laat myself nie toe om daardie depressiewekkende speletjie te speel nie. Ook vermy ek om te vra "Hoekom moes dit met ons gebeur het?" of "Hoekom het ander soveel geluk en ons soveel ongeluk?" Niks nuttigs kom uit hierdie tipe vrae nie.
Nogtans is dit vir my hartseer dat my gedagtes omtrent my ma so geklad is met negatiewe lewensherinneringe. Sodra ek aan haar dink, dink ek aan haar aftakelende siekte en al die ander familietragedies: my pa wat in die kop geskiet is tydens 'n roofaanval, die gevolglike bankrotskap, my jonger broer wat feitlik wees moes grootword. Ek wens dat ek aan my ma kan dink en net die goed kan onthou. Die wonderlike, opbouende, talentvolle, suksesvolle, selfversekerde, smaakvolle, gelowige, opregte, mooi vrou wat sy was. "Rita was die mooiste een van ons," sê Tannie Rina, my ma se jonger suster, toe ek daar gekuier het. "Ons almal dink so. Sy was die mooiste."
Hoe ouer 'n mens word en hoe meer jy jouself leer ken, hoe duideliker raak 'n mens se bewustheid van die genetiese invloede van jou ouers. Met die ouderdom saam herken 'n mens eienskappe van jou ouers in jouself. My ma het byvoorbeeld 'n paar klein kersiehemangiomas gehad. 'n Kersiehemangioma is basies 'n bondeltjie kapilêre aartjies wat vlak onder die vel lê en dus soos 'n kersierooi sproetjie lyk. Dis hoe my ma dit aan my verduidelik het. Dit was die eerste keer wat ek die woord "kapilêre" gehoor het, so sy moes dit ook aan my verduidelik. Kersiehemangiomas is heeltemal onskadelik en indien dit nie oor 'n groot oppervlakte versprei is nie, is dit nie estetiesonaangenaam nie. Verbaas let ek onlangs dat ek ook 'n paar sulke bloedrooi sproeitjies op my liggaam het, net soos wat my ma gehad het, en op relatief dieselfde plekke. Ek neem ook redelik gereeld my bloeddruk en polsslag en dit is heel duidelik dat ek net soos my ma 'n inherente lae bloeddruk het. Op die oogaf is dit ook natuurlik ontwykbaar dat my bos dik rooi hare hoofsaaklik van my moederskant af is. My ma het rooi gehad en baie van haar broers en susters het ook rooi hare. Vroeër vanjaar toe ek in Pretoria vir familie gaan kuier het, het van my tannies vir my gesê, die oomblik toe hulle my sien, "Ja, jy is Rita se kind." My gesig, veral my mond en glimlag, verklap dit. Ek is Rita se kind.
Maar ek is dooie Rita se kind. Ek is Rita se weeskind.
Ek is nie die enigste van die kroos wat in die buiteland lewe nie. Tog wonder ek hoe my ma sou gevoel het oor my lewe vêr oor die waters in 'n vreemde land. Ek wonder of dit my ma sou gepla het dat ek nou grootliks in Engels, grootliks in die taal van my Skotse oupa aan vaderskant funksioneer, eerder as die Afrikaanse (Frans-Nederlandse) afstammeling waaraan sy behoort het. Ek wonder wat sy sou gesê het omtrent die feit dat ek 'n lewe daarvan maak om Engelse poësie te onderrig, eerder as Afrikaanse poësie wat ek so graag skryf; of sy sou dink dat ek 'n moedertaalverraaier is omdat ek 'n so verengels het. Dit was altyd duidelik dat ek nie 'n Afrikaner in murg-en-been is nie, maar ook was ek nie 'n Engelsman nie (ondanks my doopsname en van uitsluitelik Engels is). Tot vandag toe nog pas ek nie gemaklik in een van die twee wit Suid-Afrikanerposhokkies nie. I'm neither English enough, nog Afrikaans genoeg.
Dit sou verlede Vrydag haar verjaarsdag gewees het en as sy nog gelewe het sou ek haar ge-Skype het. Teen die tyd sou sy hopenlik al geleer het hoe om die basiese funksies van 'n rekenaar te kan gebruik. Toe sy nog gelewe het, was ek te kort-van-draad om haar touwys te maak. Ek kan nou probeer skuldig voel omdat ek toe nie meer geduld gehad het nie, maar dis 'n nuttelose breinoefening. "Toe ek 'n kind was, het ek gepraat soos 'n kind, gedink soos 'n kind, geredeneer soos 'n kind; maar nou dat ek 'n man is, het ek die dinge van 'n kind afgelê," (I Korintiërs 13:11). Spyt is nie die emosie wat my beetkry nie; eerder jammerte wanneer ek oor my moeder dink. Jammerte oor hoe gru ons huisgesin se lot uitgedraai het. Die noodlot het ons familie 'n slegte stel kaarte gegee. Soms wonder ek steeds hoe anders dit sou gewees het as ten minste een van ons ouers nog gesond en lewendig was. Ook hierdie breinoefeninge is nutteloos. "Wat as dinge anders was . . ." Ek laat myself nie toe om daardie depressiewekkende speletjie te speel nie. Ook vermy ek om te vra "Hoekom moes dit met ons gebeur het?" of "Hoekom het ander soveel geluk en ons soveel ongeluk?" Niks nuttigs kom uit hierdie tipe vrae nie.
Nogtans is dit vir my hartseer dat my gedagtes omtrent my ma so geklad is met negatiewe lewensherinneringe. Sodra ek aan haar dink, dink ek aan haar aftakelende siekte en al die ander familietragedies: my pa wat in die kop geskiet is tydens 'n roofaanval, die gevolglike bankrotskap, my jonger broer wat feitlik wees moes grootword. Ek wens dat ek aan my ma kan dink en net die goed kan onthou. Die wonderlike, opbouende, talentvolle, suksesvolle, selfversekerde, smaakvolle, gelowige, opregte, mooi vrou wat sy was. "Rita was die mooiste een van ons," sê Tannie Rina, my ma se jonger suster, toe ek daar gekuier het. "Ons almal dink so. Sy was die mooiste."
Sunday, 4 September 2011
Very Random Photos from the Back of a Taxi in a Southern City in China
All of these photos were taken from the back of a taxi. I did not aim or look through the view finder for any of them. I merely had my camera hang from the side, put it on autofocus and clicked as we passed things. That's why some of them are out of focus. They are all completely random shots of this particular city in southern China. All I did now was to crop the more interesting parts of some of the more interesting photos and adjust the brightness and contrast.
This city is relatively close to Laos and there is also a large Thai community so one can see the Lao / Thai influence in some of the architecture. Culturally this city is not what I would describe as typical modern Chinese, although it is a large city.
This city is relatively close to Laos and there is also a large Thai community so one can see the Lao / Thai influence in some of the architecture. Culturally this city is not what I would describe as typical modern Chinese, although it is a large city.
Miao Village, Southern China
During my recent trip to Laos and China I visited different Hmong / Miao Villages. Here are some pictures of one village. Most Hmong / Miao villages are usually quite high into the mountains. This particular one was build on a somewhat flatter area. When you read the "Sketch of a Road Trip in Laos" you will notice how many of these photos correspond with what I saw while driving in the mountainous regions of Laos. These photos are, however, not of a Hmong village in Laos, but of a Miao village in China. The Hmong (Laos) and Miao (China) people are ethnically and culturally related.